Waarom mijn dagboeken in de shredder verdwijnen

Je moet er toch niet aan denken: Mensen die jouw dagboek(en) lezen nadat jij bent overleden.
Tuurlijk, een dagboek kan prachtige verhalen bevatten en soms blijkt het van onschatbare waarde.
Maar dat is de uitzondering.

Je kunt zeggen, 'Ach, wat maakt mij het uit, ik ben dan toch dood.' 
Het lijkt me vreselijk als mijn kinderen, ooit, als ik er niet meer ben, bijvoorbeeld lezen over hoe pissig ik was op familielid x.
Dat was een momentopname en zij komen deze persoon misschien nog wel tegen.
Nee, dat wil ik ze niet aandoen en trouwens, ze hebben al genoeg te verwerken tegen die tijd.

Daarom verdwijnen mijn dagboeken in de shredder.

Liever práát ik met ze over dit soort gebeurtenissen, als het moment zich aandient.
Dan kan het in de context geplaatst worden en kan ik de nuance aanbrengen.
Er echt over in gesprek gaan.

In deze video meer hierover:


Wat zijn jouw gedachtes hierover?
Maakt het jou niks uit wie straks al jouw dagboeken in handen krijgt?
Of ga je ze ook vernietigen nu je de mogelijkheid nog hebt?
Vind jij dit blog waardevol?
Leuk om een reactie van je te lezen, laat deze gerust achter!
En je kunt dit blog delen in jouw netwerk, dankjewel daarvoor.

Heb je een vraag?
Ik help je graag verder in een nieuw blog, stuur me een berichtje!
Kijk ook eens op mijn Youtube kanaal voor meer tips en inspiratie.